“Als je in je droom wilt vliegen, tel dan vogels voor het slapengaan”
Joset van Daatselaar, 21 juli 1956 – 2 januari 2018
Het is 3 jaar geleden dat we afscheid moesten nemen van Joset. Jaren waarin ik haar nog altijd mis, maar dierbare herinneringen en een diep gevoel van verbondenheid meedraag. We zagen elkaar niet heel vaak, maar als we elkaar zagen of spraken was het vertrouwd, intens en ging het altijd ergens over. We deelden de liefde voor de natuur, honden, katten en een sjamanistische levenshouding met elkaar. We deelden wat we daar in tegen kwamen en bevroegen elkaar daarop.
De heerlijkste herinnering heb ik aan de ‘medicine walk’ die we samen een nacht ondernamen langs de kustlijn. We zagen samen met haar twee honden op het strand de zon ondergaan en van daaruit vertrokken we stap voor stap steeds meer naar binnen kerend lopend naar het noorden. We deelden in stilte wat voedsel en water aan een vuurtje halverwege de nacht. Namen elkaar mee in kleine rituelen en als vanzelf wisten we van elkaar wanneer het moment daar was om weer richting het zuiden te lopen, het ochtendgloren te ervaren en de zon boven de duinen te zien verschijnen.
Dat het niet goed ging met haar werd steeds duidelijker. De pijn die haar al zo lang vergezelde en ging kwellen nam meer en meer bezit van haar en daarmee zonderde ze zich ook meer af. Haar kinderen, haar directe naasten en haar lief Vester stonden steeds om haar heen terwijl ze meer en meer afstand nam van het leven en van wat altijd belangrijk was geweest voor haar. Tijdens ons laatste telefoongesprek maakte ze dat ook in woorden duidelijk en vanaf daar reageerde ze niet meer op mail en telefoon. Ik kon haar in deze laag van het leven niet meer bereiken.
De verbondenheid die ik altijd met haar voelde veranderde, werd tijdens die laatste periode ijler en ijler en bereikte het punt waarop ik contact wilde zoeken met haar dochter, maar het telefoontje naar mij kwam eerder. En terwijl haar nicht mij vertelde dat Joset dit leven had verlaten voelde ik haar naast mij. Die avond bezocht ze me opnieuw in de stilte waarin ik me teruggetrokken had om haar dood te doorvoelen. Ik kreeg haar laatste momenten in dit leven te zien en hoe ze was vertrokken. Haar glimlach verzachtte de schrik en ook het verdriet. “Ik ben vrij, eindelijk vrij……”
Haar uitvaart was indrukwekkend. Ingetogen en uitbundig tegelijk. Met zoveel drums mochten we de laatste eer aan haar bewijzen terwijl een lange indrukwekkend lange stoet aan haar kist voorbij trok.
Het is nu 3 jaar geleden dat ze dit leven verliet en soms valt er een spechtenveer op mijn pad. Dan is ze weer even op bezoek.
Dank je wel Joset voor wat je bij leven met me deelde en nu nog altijd deelt.
