Bezig zijn met je eigen dood, met je eigen sterven, met je eigen opbaring en uitvaart. Wanneer je net als Irma 91 bent is dat niet helemaal ongewoon. Wel bijzonder is dat ik er zo dicht bij mag zijn.
Zij en ik spreken er regelmatig over en ze heeft me gevraagd dingen vast te leggen. Iedere keer een stukje en het is een aardig document geworden met veel details.
Op een dag kwam het gesprek op welke kleding ze aan wilde na haar dood.
“Een kabaja en een sarong.”
Maar het is midden in de corona tijd, dus geen Pasar Malams. Internet bood uitkomst. Ik vond voor haar iemand die dit kan verzorgen. Inge van Aryani Collection. De onderneemster die onder andere ook de kleding voor het personeel van Bronbeek verzorgt.
De kabaja moet op maat gemaakt worden voor Irma. Ze wil het simpel. Eigenlijk zo simpel als de witte kabaja’s die haar oma droeg in Nederlands-Indië en zo simpel als de kabaja die ze zelf als jong kind droeg. Simpel, het is een woord dat steeds terugkeert, ook bij de andere zaken die we steeds bespreken.
Onlangs gingen we samen op pad om haar kabaja aan te laten meten.
Inge heeft een indrukwekkende hoeveelheid op traditie gebaseerde kleding hangen en we zijn zeer welkom bij haar.
We zitten aan de koffie en het is mooi om ze samen te horen praten over voor hen beide bekende plekken op Java. Twee verschillende generaties die hun herinneringen delen.
Ik hoor hen, zij beleven het.
Inge vindt de wens van Irma helemaal niet vreemd. Ze heeft dit verzoek eerder gehad. Er komen meer verhalen over zoveel verschillende wensen en altijd is daar die liefdevolle toon van de herkenning aan Indonesië.
Dan volgt de eerste verrassing van die dag. Irma vertelt dat ze zou willen dat de kleding die ze gedurende haar opbaring draagt, dat die naar haar dochter Erica in Amerika gaan. Of ze zonder die kleren gecremeerd kan worden?
Ik ben even stil, die had ik niet verwacht. Natuurlijk kan dat. Het plan is dat ik haar na haar dood de laatste verzorging geef en de opbaring verzorg, al dan niet samen met haar dochter. Ik zeg haar dat we dan voor een katoenen of linnen doek zorgen, zodat ze daarin gewikkeld kan worden op het moment dat de kist gesloten gaat worden. Hier kan ze mee akkoord gaan. Ze vindt het een fijne gedachten dat die mooie kleding naar Erica gaat ipv mee de oven in.
We gaan naar boven, naar het atelier van Inge.
Er gaan 2 sets gekozen worden. Een set die Irma nu nog kan dragen, een mooie witte geborduurde kabaja, en als rok een korte sarong van stof met Javaanse print.
En dan gebeurt er opnieuw iets verrassends.
Terwijl het model voor de andere kabaja gezocht wordt, stuit Irma op een blauwe kabaja en een sarong in een blauwe print.
“Blauw, ik wil in het blauw opgebaard worden, blauw is mijn kleur!”
Ze is zeker van haar zaak. Blauw gaat het worden.
Haar maten worden opgenomen en de order wordt geplaatst. De gedachte dat deze kleding op Java worden gemaakt geeft een extra gevoel bij haar. Begin juli mag ze beiden sets verwachten.
